Σε μια σύντομη ανασκόπηση του έργου του Παύλου Σάμιου είναι αδιαμφισβήτητο ότι ανήκει στους λιγοστούς βιωματικούς ζωγράφους του 21ου αιώνα, κουβαλώντας με τόλμη και σεβασμό το εικαστικό του όραμα καθώς και τη ζωγραφική παράδοση του τόπου.

Μια γρήγορη ματιά στα 30 ακρυλικά έργα που παρουσιάζονται αρκεί για να διαπιστώσει ο θεατής ότι ο ξεχωριστός χαρακτήρας της έκθεσης αυτής οφείλεται στο ότι αποτελεί μια σύνοψη, έναν προσωπικό απολογισμό του καλλιτέχνη, μια αναγνώριση, ένα κοίταγμα πίσω σε μια μακριά εικαστική πορεία που συνεχώς γεννούσε εικόνες, σύμβολα, ιδέες, συναισθήματα.

Αυτό με τη σειρά του γεννά την ανάγκη του ζωγράφου για μία ενδοσκόπηση όπου συνειδητά επανερμηνεύει βιώματα και σύμβολα, επαναδιαπραγματεύεται παλαιότερη θεματογραφία και επανεκτιμά τις εμμονές του για τις μικρές, επαναλαμβανόμενες, καθημερινές στιγμές, που συχνά αποτελούν αφορμή και αφετηρία για το θέμα και για τη δημιουργία ενός έργου, «που όμως οι ζωγραφικές προεκτάσεις ξεπερνούν το θέμα και το καθημερινό γίνεται περιγραφικό, μεταφυσικό και αιώνιο».

Στο θεμελιώδες ερώτημα αν στη ζωγραφική προηγείται η σκέψη ή το συναίσθημα, στην περίπτωση του Π. Σάμιου είναι προφανές ότι κάθε ενότητα δουλειάς είναι συναισθηματικά φορτισμένη με ένα έρωτα για την ζωή, ένα έρωτα για τις μικρές καθημερινές ιστορίες, έναν έρωτα μιας εποχής που η μνήμη της μπορεί να συνοψίζεται σε ένα μικρό κόκκινο, λατρεμένο ραδιοφωνάκι χωρίς μπαταρίες μέσω του οποίου προσπαθούσε ο καλλιτέχνης να ακούσει όπερα. Το ραδιοφωνάκι, ή το οποιοδήποτε αντικείμενο όπως οι γόβες ή οι τσάντες που συχνά εμπεριέχονται και επαναλαμβάνονται στα έργα του Σάμιου, αποτελούν τα σύμβολα μιας εποχής, μιας κατάστασης, ενός συναισθήματος. Ο ζωγράφος πρέπει να παγιδεύσει τα συναισθήματα, τη φόρτιση, την αύρα μιας κατάστασης και να την μεταδώσει στον θεατή. Ο Σάμιος προσπαθεί και επιτυγχάνει να μεταδώσει τους παλμούς μιας ιστορίας, να ενεργοποιήσει την αίσθηση, να την διευρύνει, να την ολοκληρώσει. Όπως οι επικολλήσεις του R. Montherwell συνιστούσαν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου μέσω των απεικονίσεων των αντικειμένων, έτσι και τα αντικείμενα ή ακόμα και οι ανθρώπινες μορφές στα έργα του Π. Σάμιου αποτελούν αφετηρία για μια βιωματική αφήγηση, που κάνει τη δημιουργία αληθινή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η σκέψη και η φαντασία του καλλιτέχνη χαρακτηρίζονται από σχετικότητα όμοια με τη σχετικότητα του χωροχρόνου. Συχνά η ερμηνεία των έργων συμπληρώνεται ή εξαρτάται από τη νοητική διαδρομή του θεατή ο οποίος με τη σειρά του δίνει την «ολοκλήρωση» που επιθυμεί.